Mars in Film en ander entertainment

Op de conferentie is er ‘s avonds altijd een enigszins luchtig programma. Zo konden we op donderdagavond ruim een uur heerlijk lachen om al die dwaze Hollywood films en ideeën over Mars. En werd ons uitgelegd uit welke misverstanden in de wetenschap dan wel onder enthousiaste amateurs (Schiaparelli, Lowell) deze door Hollywood verbeelde volksangsten stamden. Want die vreselijke monsters van Mars (of uit de ruimte) zijn niets anders dan wat mensen verwachten van een planeet die nu eenmaal ook bewoond was (kanalen = water = beschaving) en die wel intelligenter (lees: gevaarlijker) dan wij moesten zijn.
Vandaar ‘the War of the Worlds’ en de strips over Mars die verfilmd werden.
Het was echt genieten.

Maar dit jaar was ik zelf ook onderdeel van het entertainment. Dit was ontstaan tijdens de Double X crew (crew 41 Mars Desert Research Station), die buiten ‘harde’ wetenschap als geologie, biologie en informatica, ook cultuur als thema had. Die cultuur uitte zich in een gedichtenavond en in een toneelstuk. Beide brachten we hier op de conferentie voor het voetlicht.
Voor de poëzie lazen we om de beurt een gedicht voor dat was ingeleverd voor die ‘poetry slam’ op het MDRS door collega’s en buitenstaanders waaronder bekende science fictie schrijvers. Ikzelf mocht het gedicht van Stuart Atkinson voorlezen over een nu stoffige, versleten Spirit die zich over Mars voortsleept. Het is een gedicht dat mij iedere keer diep raakt.
[Ik zet dat prachtige gedicht, met toestemming van de auteur, hieronder aan mijn blog.]

Daarnaast mocht ik samen met Maggie Zubrin, Shannon Rupert en Penny Boston een verkorte versie van ons toneelstuk (een komedie: secret weapon) voorlezen (met geprojecteerde plaatjes voor de toeschouwers) na het diner op zaterdagavond.
Ik hoop dat niemand last van zijn maag heeft gekregen van het lachen, want of het toneelstuk goed is, weet ik niet zo, maar het zorgde wel voor heel veel hilariteit.
* Robert Zubrin heeft de tekst gekocht tijdens de veiling. Volgens mij omdat hij het te pikant vond. Ik vermoed dan ook dat het nooit verfilmd gaat worden.
🙁

gedicht van Stuart Atkinson:

I am tired. So tired.
Scratching, biting dried blood dust
Coats and smothers me,
Eating at me, into me,
Planting ithes I can never scratch.

I am lame.
Where once I used to dash across this
ruddy, rocky land
I can now only crawl; limping
like a dusty crone
From weathered stone to
weathered stone.

Once I scaled a mountain:
High above this boulder-
cluttered land stood I,
A Martian Queen, triumphant!
But now the hills laugh cruelly
As I drag my useless wheel.
Exhausted.

Half a thousand frozen sols ago I knew no fear!
Laughing,
I scorned the shrunken Sun,
Mocking its meagre, half-hearted heat;
Now I long for its waning warmth.

As dervish dust devils dance giddily past,
Mocking me,
scorning my crawling quest
For that same Sun’s precious touch
My blood is ice, I feel it crack
As I haul myself onwards…
onwards…

But if I die here, They will find me
One day, after travelling from the evening star.
Warm arms will surround me,
wrap around me,
Lift me out of my rusted, dusty grave
And brush me clean once more.

One day I’ll stand behind walls of glass,
Warm again, clean again;
Honoured and worshiped by wide-eyed martian Children
not yet born on the day I died.
Their Columbus.