Klik! voor onze astronaut

Klik! voor onze astronaut
Voorpagina | OverMars | Voor onderweg | Artikelen | Actueel | e-Shop | OverOns | Links | Agenda Klik! voor onze astronaut
en de teller staat op: This counter provided for free from Admo.net!
bezoekers sinds november 1999!

Voorpagina > Artikelen > Home is where the hab is
Home is where the hab is
Dagboek van een Marsonaut

Deel 1 – Russische roulette

20 april 2013

Het nieuws kwam gisterochtend met een simpel mailtje: “Fw: congratulations”. Het waren de felicitaties van Franco Gaviraghi, hoofd van ERMEx, het Euro Russian Mars Exploration Program. Het team van dokters en zieleknijpers in IJsland had een keus gemaakt: de crew van captain Emilia Messerotti gaat volgend jaar naar Mars.

De rest van de dag was het een gekkenhuis. Het nieuws verspreidde zich razendsnel door de media. Nauwelijks besefte ik dat ik binnenkort echt over een vreemde planeet zal lopen of NRC-Volkskrant hing al aan de lijn. De mailtjes stroomden binnen, van vrienden, kennissen en familie maar ook van premier Bos en koning Willem. Pa en Ma belden; Pa is apetrots, Ma is vooral doodsbenauwd. Er waren mailtjes van crewmates Emilia, Sean en Olga. Met Aimee, straks op Mars mijn collega-geoloog, hing ik een half uur aan de telefoon. Alleen van Klaus, onze bioloog, heb ik nog niets gehoord, maar die kletst in real life ook niet de oren van je kop.


Het oranje-gevoel begint mee te spelen
Gisteravond racete ik kriskras door Hilversum om op te draven in alle twintig talkshows van de Nederlandse televisie. Ik werd door Paul Witteman – wat is die man oud geworden! - vergeleken met Abel Tasman en Willem Barentz. Ik haalde er ook nog maar een paar astronomen bij: Huygens, Kuiper, Oort. Maar daarop keek hij me wat vragend aan…

‘Floris Nooitgedagt eerste Nederlander op Mars.’
Vanochtend kopte de Telegraaf paginabreed: “Floris Nooitgedagt eerste Nederlander op Mars”, alsof we al geland zijn. Ik ben op slag een beroemdheid. Tot gisteren besteedden de vaderlandse kranten, tijdschriften, radio, televisie en internetsites verrassend weinig aandacht aan ERMEx. En wat er over geschreven werd was vaak wat kritisch en zeurderig van toon. Moeten we niet eerst onze problemen op Aarde oplossen voor we mensen naar Mars sturen? Alsof je met die lullige paar miljard per jaar de hemel op Aarde kunt nabouwen. Maar nu bekend is dat er een landgenoot mee gaat begint het oranje-gevoel mee te spelen. Het land verkeert in een staat van opwinding.

Ik geniet intussen nog maar even goed van het voorjaar want ik zal vier jaar moeten wachten voor ik de Betuwe weer in bloei zie staan. De lancering staat gepland voor 14 april volgend jaar. Of een paar dagen later, als het slecht weer is in Kazachstan. Zes maanden heen, anderhalf jaar op Mars, zes maanden terug. IJs en weder dienende zijn we net voor de Kerst terug. De Kerst van 2016 wel te verstaan.


Moeten we niet eerst onze problemen op Aarde oplossen...
Twee en een half jaar in een soepblik van acht bij tien meter, samen met vijf anderen. Gelukkig niet zomaar vijf anderen; we hebben elkaar min of meer zelf uitgezocht. Vorig jaar, op trainingskamp in IJsland, vormden zich uit de overgebleven 36 kandidaten “spontaan” zes bemanningen. Daarna gingen alle groepen acht maanden lang in volledige Mars-simulatie-mode. We leefden alsof we op Mars waren, gingen alleen in ruimtepak naar buiten, deden onderzoek, praatten met twintig minuten vertraging met “de Aarde”. Alles werd 24 uur per dag met camera’s gevolgd door het psychoteam. En blijkbaar waren wij de meest stabiele crew, want wij mogen naar Mars en de rest mag weer gaan solliciteren.

‘Het enige probleem dat ik heb met Olga Wisniewski is dat ze te mooi is.’
Zelf had ik mijn twijfels, maar die heb ik natuurlijk niet hardop uitgesproken; ik wil tenslotte wel graag mee. Grote ruzies hebben we niet gehad, die acht maanden. Ik kan met iedereen door een deur, zelfs door de smalle deurtjes van onze Mars-hab. Maar spanningen zijn onvermijdelijk als je zolang met elkaar opgescheept zit. Je kunt tenslotte moeilijk even naar buiten om af te koelen. En mijn medereizigers zijn vijf zeer uiteenlopende individuen. Met Aimee Marcuse uit Geneve kan ik het best opschieten. Emilia is als een oude wijze tante die boven de partijen staat. Piloot Sean McClendon, alias Scotty, is de voornaamste aanjager van de groepshumor. Met Klaus Knuth, de bioloog uit Bremen, heb ik nog het minst.

Het enige probleem dat ik heb met onze boordwerktuigkundige Olga Wisniewski is dat ze te mooi is. En we worden wel geacht dertig maanden lang van elkaar af te blijven. Iemand heeft ooit voorgesteld ons marsonauten libido-remmende middelen te laten slikken. Soms vraag ik me af of dat toch geen goed idee zou zijn. Of misschien zit het wel stiekum door het eten…

Voor mijn relatie met Erna betekent dit waarschijnlijk de doodsteek. De afgelopen nacht was ze afwisselend hysterisch en hartstochtelijk. Dat jaar dat ik op IJsland zat overleefde onze liefde nog net. En de kans was tenslotte slechts een op zes dat ik uitgekozen zou worden. Ze leek het te zien als een bizar soort Russische roulette. Maar nu is het onvoorstelbare gebeurd: haar geliefde maakt zich op voor een reis van drie jaar naar een plek waar ze zich nauwelijks een voorstelling van kan maken. Het is nooit echt tot haar doorgedrongen dat dat roze vlekje aan de hemel een echte wereld is waar je naar toe kan reizen.

We hebben nog bijna een jaar te gaan tot de lancering maar ik kan mijn huur al bijna wel op zeggen. We gaan heen en weer reizen tussen IJsland, Moskou, Darmstadt, Parijs en Noordwijk. Het worden zware maanden, want er is nog heel wat te leren. We moeten alle zes naast ons eigen vakgebied ook een van de andere specialismen onder de knie krijgen. Zo is Olga eigenlijk boordwerktuigkundige maar assisteert ze ook Klaus bij het biologisch veldwerk. Klaus is behalve bioloog ook arts en moet desnoods in onze primitieve sickbay een operatie uit kunnen voeren, als de nood aan de mens komt. En Sean is degene die samen met Emilia achter de knoppen zit en ons veilig op Mars moet neerzetten, maar hij moet ook Olga kunnen helpen met het repareren van alles wat er stuk kan gaan.


...een bol die langzaam kleiner wordt...
Volgend jaar om deze tijd zal ik de Aarde zien als een bol die langzaam kleiner wordt. Ik kan het me nog moeilijk voorstellen.

Deel 2 – Middelpunt van het heelal >

laatste wijziging: 3 juli 2005
De bemanning:
Emilia Messerotti
  Milaan 1964
  commandant / piloot
Sean McClendon
  Glasgow 1965
  piloot / boordwerktuigkundige
Olga Wisniewski
  Nowosibirsk 1975
  boordwerktuigkundige / bioloog
Klaus Knuth
  Bremen 1977
  bioloog / arts
Aimee Marcuse
  Geneve 1980
  arts / geoloog
Floris Nooitgedagt
  Rotterdam 1981
  geoloog / scheepsjournalist
 
Nog geen donateur?!
Word nu donateur!