9 hamers, waarvan 7 in exact dezelfde maat, 14 platte schroevendraaiers, 9 kruiskop schroevendraaiers, vrijwel allemaal in een en dezelfde maat, 2 decoupeerzagen, 2 accuboren, 7 kitpistolen (voor een kitpistolen vuurgevecht?), 4 dozen met een collectie boren en bits, allemaal bijzonder incompleet, 5 speciaal voor 1 soort machine bedoelde koffers, zoals decoupeerzaag en accuboor maar zonder die machine, 4 groot verpakkingen lasklemmen rood en eveneens 4 grootverpakkingen lasklemmen geel (een iets kleinere maat) en enkele stuks van een andere maat, zeer veel dozen exact dezelfde maat leidingklemmen en zo gaat het maar door. En alles dan nog bij elkaar zou liggen wat bij elkaar hoort, dan ging het nog wel. Maar dat is niet het geval.

We vonden een schroevendraaier boven op de voorraadkast in de keuken. Een op een krat in de achterste luchtsluis. Verder in verschillende dozen. Eigenlijk zo'n beetje overal, maar niet één schroevendraaier, groot of klein in het gedeelte dat bedoeld is voor de boordwerktuigkundige. En dat gold helaas voor heel veel gereedschappen. Als dit op een echte missie naar Mars zou gebeuren, zou dat een ramp zijn. Hier word je er alleen maar gek van. Maggie en ik zijn al twee dagen bezig om het uit te zoeken. En als we niet al te kritisch zijn komt het einde nu eindelijk in zicht. Maar wat zonde van onze tijd. We hebben immers ook nog onze wetenschappelijke doelen en ik als boordwerktuigkundige heb ook gewoon dingen te repareren. Zoals de rugzak die ik vanmiddag op onze eerste EVA droeg. Daarvan ging de luchttoevoer iedere keer uit en aan, en uit en aan. Heel hinderlijk. Nu weet ik wel dat als ik echt op Mars was geweest, ik onmiddellijk weer de luchtsluis was ingestapt toen ik, net buiten aangekomen, dit probleem ontdekte. Maar hier weet je dat je toch ook om je heen nog gewoon lucht hebt en als ik mijn schouders even optrok of een klein sprongetje maakte dan ging de luchttoevoer wel weer aan. Dat resulteerde wel dat ik tot stomme verbazing van Maggie de weg afhuppelde naar de 'blueberry'-velden (samenklonteringen van mineralen die er uit zien als grote erwten of grote blauwe bessen, zoals je die veel in Amerika ziet), die ik haar zou laten zien. Maar dat huppelen werkte en ik ben absoluut een pragmatisch mens.

Maggie zelf moest heel erg wennen aan het lopen in zo'n pak. Wie heeft dit achterlijke pak ontworpen, zo riep ze uit, toen ze het net aan had. Wij moesten allemaal heel erg lachen, omdat er door alle bemanningen al jaren geklaagd wordt over het ontwerp van het pak. Kruis te laag, armen te lang, lijf te lang. Gewoon vreselijk in het gebruik. Wel heel erg geïnspireerd door de Apollo ruimtepakken, maar dat was 35 jaar geleden zo langzamerhand. Het is voor ons wel heel erg handig, dat Maggie nu zelf eens ervaart wat de problemen zijn waar een bemanning in de hab tegen aanloopt. Ze is vastbesloten om allerlei nodeloze ongemakken weg te nemen als ze straks weer op haar post zit als Executive Director. En dat is voor iedereen na ons mooi meegenomen.

Maggie moest dus erg wennen aan het pak 'bedoeld voor een chimpansee met erg lange armen, zoals Maggie het omschreef. Maar ook aan het gewicht van de rugzak. Aan het feit dat je niet zoveel ziet door je helm, dat je bijna je knieën niet kunt buigen in het pak en daarmee zo moeilijk iets van de grond op kunt rapen. Aan alles eigenlijk en dat herkende ik zo goed, van mijn eigen eerste EVA's in het MDRS. We besloten dus de EVA niet te lang te maken. En dat moest zelfs nog korter toen ik door de slechte luchttoevoer een beslagen helm kreeg. Toen wilde ik graag terug. Maar Maggie ook, want die had problemen met haar muts onder haar helm. Die zakte over haar ogen. Ook een bekend probleem voor als je een pak draagt. Om de reden had ik een stuk lint (felroze) uit het geologische laboratorium gepakt en dat om mijn hoofd gebonden ter hoogte van mijn voorhoofd. Zo kon mijn fijne haar niet in mijn ogen komen, ook al staat het wel heel erg vreemd. Tijdens mijn ingenieurs klussen draag ik een wit lint om mijn voorhoofd om dezelfde reden, waarop 'crew engineer' staat. Een beetje flauw wellicht die tekst, maar dat ga je hier doen uit verveling met de vele routine klussen.

Morgen zal ik vertellen over de Marsgedichten, waaronder 'denkend aan Mars' van Frans Blok, die wij hebben voorgelezen aan elkaar. En over het toneelstuk dat hier gezamenlijk geschreven wordt. Want behalve geologie, biologie, testen van NASA systemen op het gebied van communicatie (mobile agent study van Maarten Sierhuis), studie over het eten op Mars die ik al eerder noemde, wordt er hier ook aan literatuur / cultuur gedaan. Een mens leeft per slot van rekening ook op Mars niet van brood alleen.

< 5 januari: Wonderbaarlijke genezingen.

7 januari: 'When I go to Mars' >