Een van onze missiedoelen was het observeren van onszelf tijdens deze missie. En daar dan een toneelstuk van maken. Een toneelstuk in een toneelstuk, want een simulatie van een missie op Mars is goed en wel beschouwd natuurlijk eigenlijk een soort toneelspel. Het blijkt dat Maggie niet alleen heel gemakkelijk, maar ook heel goed schrijft. Na een brainstorm over onze toneelkarakters, waarna we namen en hebbelijkheden verzonnen voor de 4 hoofdpersonen van de Marsonautes in hun habitat op Mars en de 5de vrouw op Aarde, onze capcom in Houston.

Ikzelf ben Paulette Ingram, de Zweedse boordwerktuigkundige. Aan de ene kant heel erg butch en erg van het soort dat graag aan machines zit te klooien. Aan de andere kant het bemanningslid dat als een soort tic de hele dag aan haar haar zit. Dit is wel enigszins geschreven naar de rol die ik momenteel in deze bemanning heb, maar wie mij kent weet dat ik niet erg veel aandacht aan mijn haar besteed. Daarnaast bestaat de bemanning van 4 vrouwen uit de commandant, Janice Nagasi. Een Australiër van Japanse oorsprong. Zij is een soort Jim Kirk. Altijd stoer en op de voorgrond, maar je ziet haar eigenlijk niets doen. Ze delegeert alles aan haar bemanningsleden. Deze rol wordt gespeeld door Shannon Rupert.

Dan is er Ella Barbera, de dokter en biologe, een Française die een tikje met haar hoofd in de wolken leeft en erg Parisien is. Maggie Zubrin is haar alter ego. Verder Marisol Centavo, de Amerikaanse geologe, hispanic, zeer gedreven als wetenschapster en heel erg down to earth. Wie anders dan Penny Boston kan deze rol vervullen. En op de planeet Aarde zelf Odessa Dallas, onze capcom, een echte Southern belle, gespeeld door de journaliste Barbara Sprungman, die eigenlijk met ons hier op de hab had moeten zitten, maar die door de zorg voor haar 97-jarige vader niet weg kon van huis en nu ons remote-bemanningslid is.

NASA is in ons toneelstuk ANSA, wat staat voor Association of National Space Agencies, omdat het een multinationale missie naar Mars betreft. Ik ga hier niet het hele plot verklappen, maar het draait erom dat wat er met ons gebeurt en hoe we daar op reageren alles te maken heeft met het feit dat we vrouw zijn. En vooral ook hoe we een oplossing vinden voor onze problemen op een wijze die waarschijnlijk alleen maar door vrouwen bedacht had kunnen zijn. Ik zit zelf heftig te oefenen op een Zweeds accent in mijn Engels en dat valt om de dooie dood niet mee. Want voor je het weet klink je als de swedish chef uit de muppet show. Vanmorgen hebben we de eerste proef gelezen en we hebben allemaal heel erg moeten lachen. Er zitten grappen in als een enorme pot iboprufeen van speciale ANSA kwaliteit, peperduur natuurlijk, waarop staat te lezen, 'better space exploration through chemistry'. En vele bedekte verwijzingen naar de alles wat hier met ons gebeurt is in de afgelopen weken.

We hebben zelf heel erg moeten lachen om de grappen en grollen die erin zitten. We beseffen dat het vooral erg herkenbaar zal zijn voor mensen die zelf ooit op het MDRS waren, maar we geloven dat het ook voor andere marsadepten vermakelijk zal zijn.

Morgenavond lezen we het toneelstuk voor de webcam en op de conferentie in Washington in augustus dit jaar voeren we het ook op, voor wie het life mee wil maken.

< 10 januari: Een boordwerktuigkundige heeft nooit vrij.

12 januari: Pleisteren en Wendy. >