Red Planet
Tamelijk geruisloos ging in februari 2001"Red Planet" met in de hoofdrollen onder andere Val Kilmer en Carrie-Anne Moss, in premiere in de Nederlandse bioscopen. Na een paar weken was de film al nergens meer te zien en dat verbaast ons niets: op de eerste zaterdagavond, had de zevenkoppige delegatie van de Mars Society Nederland de bioscoopzaal vrijwel voor zichzelf.
De verwachtingen waren, na het rammelende verhaal en de schamele acteerprestaties van "Mission to Mars", niet al te hoog gespannen en dat was maar goed ook.
Het basisgegeven van "Red Planet" is wat dubieus: in 2050 heeft de mensheid de Aarde zodanig verziekt dat alle hoop gevestigd is op het snel terraformen van Mars. Tja, dat zijn natuurlijk weer alle cliché's, drogredeneringen en vooroordelen op een hoop geveegd. Het zou trouwens ook wat krap worden, met twaalf miljard mensen op een klein planeetje als Mars, afgezien van de vraag hoe je al die mensen daar krijgt.
Regisseur Anthony Hoffman heeft geen moeite gedaan de wetenschap en de techniek, of zelfs maar het verhaal, te laten kloppen. Waar in "Mission to Mars" nog veel moeite werd besteed om kunstmatige zwaartekracht na te bootsen door middel van het centrifuge-principe, is in "Red Planet" botweg gekozen voor een Star Trek-achtige zwaartekrachtgenerator. Vreemd genoeg duurt de reis desondanks nog steeds zes maanden….
Maar als je op zo'n manier naar een film als deze gaat kijken, zit je je gegarandeerd anderhalf uur kapot te ergeren. En het verhaal is zo overduidelijk enkel bedoeld om de vele speciale effecten en een enkele vecht- en zoenscène met elkaar te verbinden, dat het vrij gemakkelijk is die kritische houding los te laten.
En dan is er eigenlijk nog best veel te genieten. Mars, of liever gezegd de Australische Outback met een roodfilter, ziet er bijzonder mooi uit. Het weerzien met de Pathfinder, "toevallig" voor de gestrande astronauten met een korte wandeling bereikbaar, is ontroerend, al wordt het beroemde karretje Sojourner zonder enig historisch besef gesloopt op zoek naar een bruikbare radiozender. Intussen zorgt AMEE, een verre nazaat van Sojourner, voor problemen: de geavanceerde robot, zonder meer de beste prestatie van de afdeling special effects, keert zich tegen de astronauten. Dat levert een paar bloederige scène's op; net als in "Mission to Mars" ligt het sterfte-cijfer onder de astronauten tamelijk hoog.
Er zit zelfs nog wat geslaagde humor in de film: het computersysteem van een Russische sonde, "toevallig" ook al op loopafstand van de landingsplek en opmerkelijk plug-and-play, deed ons bijna onder de banken rollen. Kortom, wie in staat is zijn verwachtingen wat bij te stellen, kan aan "Red Planet" nog best wat plezier beleven; het is wel aan te raden om een aantal gelijkgestemden uit te nodigen om samen te lachen.
