Iedereen die wel eens naar een conferentie is geweest, waarover dan ook, weet dat er altijd veel meer lezingen zijn die je zou willen bijwonen dan dat je ook werkelijk kunt bijwonen. Al was het maar dat men in de middag lezingen heeft die tegelijk worden gehouden. De Mars Society Conventie is daarop geen uitzondering. ’s Morgens is het nog simpel. 3 lezingen achter elkaar. Geen keuze, dus ook geen problemen. Alhoewel. Een belangrijk deel van een conferentie is het samen smoezen. En dat neemt ook flink wat tijd en moet ergens in het schema ingepast worden. Aangezien ik zo langzamerhand van de 400 deelnemers 90 % ken, is het samenzijn een heel belangrijk deel van mijn aanwezigheid gaan vormen.
Begrijp me goed, ik geniet ervan. Zoveel bekenden, zoveel verschillen, zoveel culturen, landen, en toch allemaal herkenbaar. ‘On2Mars’ is wat we gemeen hebben.
En dit jaar is dat ook wat al de belangrijkste sprekers gemeen hebben. En dat is niet altijd zo. Immers een interessante discussie ook nooit weg. En het zijn sprekers met een zeer indrukwekkende staan van dienst. Gisteren al Michael Griffin (baas van de NASA) die uitlegde dat ‘administrator’, de titel van zijn functie, niet alleen een titel is, maar ook werkelijk betekent dat hij niet bepaald waar het geld vandaan komt, of hoeveel het is, maar slechts bijhoudt of het volgens opdracht ingezet wordt.
Thema van de ruimtevaart is momenteel dat wij ‘exploration driven en science enabling’ bezig moeten zijn. En dat is geen slecht thema, want niet alleen betekent dat verder en moeilijker is okay, maar ook houdt dit in, dat fotos en voetstappen niet genoeg zullen zijn. Wetenschap moet meeliften of de ontdekkingreizen en dat belooft veel goeds.

Vrijdagochtend leek als bindend thema de Hubble Space Telescoop te hebben. Geen idee of de organisatoren dat ook zo bedoeld hadden. Maar het begon met de astronaut Scott Horowitz die momenteel de taak heeft de beste combinatie van raket en capsule te vinden om naar de Maan en Mars te komen, maar voorheen als shuttle astronaut de Hubble repareerde en upgrade. Dan Scott Hubbard over SETI en vervolgens Matt Mountain die ons verblinde met al die prachtige plaatjes, maar vooral met al die kennis, die de Hubble ons heeft opgeleverd. Hoe meer we zien, hoe meer vragen het oproept. Zoals : een heelal dat in zijn groei / expansie niet afremt, maar juist versnelt. Hoe is dat mogelijk? En zoveel andere vragen die de scherpe beelden van de Hubble ons hebben gebracht.
Het is te hopen dat de volgende shuttle vlucht van de Atlantis later deze maand ook succesvol en probleemloos zal zijn, want dan zal Michael Griffin de Hubble kunnen laten reparen volgend jaar. Het risico van een vlucht naar 600 kilometer (hoogte Hubble) in plaats van 400 kilometer (ISS) wordt dan acceptabel. Duimen wat mij betreft.