Tot het opzetten van een permanente Europese analoge Marsbasis werd besloten in september 2001, door de afdelingen van Engeland, Frankrijk, Duitsland en Nederland, in samenwerking met de Mars Society USA.

Aanvankelijk verliep het project voorspoedig. De Amerikanen hadden een aantal sponsors, enige ervaring met soortgelijke stations op Devon Island (Canada) en Utah en een mogelijkheid om het station te gebruiken voor een tentoonstelling in Chicago. Een scoutingexpeditie naar IJsland legde contacten met de plaatselijke overheden en de universitaire wereld en vond een ideale locatie nabij de Krafla-vulkaan in het noordoosten van het eiland.

Europese ambities op IJsland.

De Europese afdelingen zetten een ontwerpgroep op die zichzelf het ambitieuze doel stelde een basis te bedenken die het idee van de analoge onderzoeksstations naar een hoger plan zou tillen. Op grond van dat ontwerp werd het station gebouwd in het voorjaar van 2002, op tijd voor de tentoonstelling bij het Adler Planetarium in Chicago. Die zomer zagen duizenden bezoekers het station van binnen, om nog maar te zwijgen van de vele automobilisten die EuroMARS dagelijks passeerden op zijn prominente plek aan het waterfront van Chicago.

Daarna kreeg EuroMARS de wind tegen. Het lukte niet om sponsorgelden bij elkaar te krijgen om de habitat naar IJsland te verschepen, verder in te richten en er Mars-analoog onderzoek in te verrichten. Of het nou de war on terror was of het uiteenspatten van de internet-zeepbel, de tijden waren niet gunstig voor een groep optimistische pioniers die de blik naar buiten wilde richten, naar nieuwe werelden om te onderzoeken.

Een aantal malen leek de zaak bijna rond maar telkens weer liepen veelbelovende contacten met potentiële sponsors uit op een kater voor het EuroMARS-team. Pas in het najaar van 2004 kwam er weer schot in de zaak. Een grote containerfirma werd bereid gevonden de containers met onderdelen van de hab naar Europa te vervoeren. Het Britse National Science Museum stelde een terrein in Wroughton beschikbaar om de habitat opnieuw tentoon te stellen.

Anders dan in Chicago, waar slechts de ruwbouw te zien was, moet in Wroughton de gelegenheid aangegrepen worden om ook het interieur verder af te bouwen. In Engeland liggen de prijzen van bouwmaterialen (en eigenlijk de prijzen van alles) namelijk ruwweg de helft lager dan in IJsland. Tegelijkertijd is de aanwezigheid van EuroMARS op een prestigieuze instelling als het National Science Museum ideaal voor het interesseren van Europese sponsors.

"Crunchtime for EuroMARS" werd iets te letterlijk voor de zijpanelen.

Eind december bereikten de containers met EuroMARS-onderdelen eindelijk Engeland. Een mooi kerst-cadeautje, ware het niet dat bij het openen van de containers een nieuwe tegenslag zich aandiende. Tijdens het vervoer waren een aantal onderdelen van de hab flink beschadigd. Ook het drie jaar lang opgeslagen liggen op een terrein in Chicago bleek het materiaal geen goed gedaan te hebben.

De schade is niet onherstelbaar, maar kost natuurlijk wel geld. De reparatiekosten drukken zwaar op het toch al krappe budget van het project. En als er half april, rond de Paasdagen van 2006, niets te zien is bij het National Science Museum, gaat waarschijnlijk die mogelijkheid om het project in de belangstelling van sponsors en publiek te krijgen voorgoed verloren.

De deelnemende Mars Society-afdelingen hebben hun geldbuidels omgekeerd en uitgewrongen en hun laatste euro’s en ponden bestemd om EuroMARS te redden. En nog steeds is iedere bijdrage is welkom op

uk.euromars.net/appeal.htm

Zonder uw hulp redt EuroMARS het niet, blijft ruimtevaart een zaak voor Amerikanen en Russen en heeft Europa het nakijken….